“Ik had altijd het gevoel dat ik iets moest worden dat goed genoeg was” - Femke Kamps
Je bent jong en je wil wat. Maar wat wil je nu precies? Ben je wel blij met waar je nu
staat? Is dit het dan? Iedereen lijkt zijn leven op orde te hebben behalve jij. Dit zijn
een aantal gevoelens waar Femke Kamps (26) mee worstelde tijdens haar
quarterlife crisis. Zij besloot er tegen te vechten en kwam er sterker dan ooit uit met
een eigen boek én twee youtube-webseries.
Femke Kamps is freelance editor en online content writer voor onder andere
Cosmopolitan en Apple en heeft al jaren een eigen blog
Younique. In 2016 kwam ze
zichzelf tegen in een quarterlife crisis maar ze bleef niet bij de pakken zitten en bracht
Fuck the quarterlife crisis uit.
Hoe is het idee ontstaan om hier een boek over te schrijven?
Het is eigenlijk heel natuurlijk gegaan. In 2016 toen ik niet lekker in mijn vel zat, ben ik
voor mezelf langzaam maar zeker mijn gedachten op een rijtje gaan zetten. Waar loop ik
tegenaan, wat speelt er zich in mijn hoofd af en tot welke inzichten ben ik al gekomen met
behulp van mijn coach. Gaandeweg dit schrijfproces heb ik veel gepraat met vriendinnen
en leeftijdsgenoten en toen merkte ik dat heel veel mensen met dezelfde gedachten
rondliepen. Ook zij hadden het gevoel dat het altijd beter kon, dat ze niet goed genoeg
waren, dat er enorm veel prestatiedruk was. Toen groeide het idee om iets te doen met
mijn crisis en om uit te zoeken waar het vandaan komt, waarom zoveel jonge mensen last
hebben van burnout, stress en andere mentale problemen. Ik ben verschillende experts
gaan interviewen en dacht dat het wel een interessant boek zou kunnen worden dankzij
de combinatie van mijn persoonlijke ervaringen en de antwoorden van de experts. Aan de
ene kant heb je dan de herkenning van mijn verhalen en aan de andere kant heb je er
meteen de verklaring bij.
Het was voor mij ook een vorm van therapie om het van mij af te kunnen schrijven, actief
aan de slag te gaan met die gedachten en nieuwe inzichten te verkrijgen door die
interviews.
Wat zou je met je boek willen bereiken?
Het is belangrijk dat iedereen zich in het boek kan
herkennen, op wat voor manier dan ook. Dat het de
erkenning geeft dat je niet de enige bent die een
negatief stemmetje heeft dat zegt dat alles beter kan.
Ik wil doorbreken dat alles zo perfect lijkt. Mensen
hebben bij mij ook heel erg het idee dat ik alles voor
mekaar heb met een leuke vriend, een huis en een
leuke baan. Ergens klopt dit wel maar anderzijds heb
ook ik last van dat kritische stemmetje, onzekere
gedachten en die prestatiedruk. Als het goed gaat, is
de druk net om het vast te houden want als je dan
faalt, lijkt het nog erger. Ik wil met mijn boek
meegeven dat je vaak maar één kant van iemands
leven ziet, dat je niet mag vergeten dat er ook een
andere kant is.
Tijdens dit hele proces heb ik ook ontdekt wat ik
belangrijk vind, namelijk mensen helpen, impact
maken en iets van waarde toevoegen aan het leven
van mensen. Op mijn eigen manier kan ik dit dankzij
mijn boek doen en ik durf wel zeggen dat ik daar
trots op ben. Het geeft mij voldoening en ik word er
echt blij van.
Was het moeilijk om zo openhartig te zijn en je problemen met onbekenden te
delen?
Ja en nee. In het begin schreef ik voor mezelf en toen voelde het niet raar of moeilijk om
er over te schrijven, maar nu het boek uit is vind ik het soms wel moeilijker. Door zoveel te
vertellen stel je jezelf kwetsbaar op en dat is eng omdat mensen een mening over je gaan
vormen die niet altijd positief is.
Zo gaf ik een tijdje geleden een interview voor RTL Nieuws (nieuwszender in Nederland,
nvdr.) en daar zijn mijn woorden uit hun context getrokken waardoor ik neergezet werd als
een typetje. Ik raakte zogezegd al in paniek omdat mijn instagramfeed niet perfect was.
Dat je nooit in de hand hebt hoe iemand je woorden gaat interpreteren vind ik het moeilijkste. Gelukkig zijn de meeste reacties wel positief en dat is waar ik het voor doe,
voor de jonge mannen en vrouwen die zich herkennen in mijn boek.
Wat ik vooral moeilijk vond was om alles terug te lezen. Ik kan mij gewoon niet meer
voorstellen dat ik me zo slecht voelde of zo “ongelukkig” was.
Wat is nu voor jou de perfecte definitie van een quarterlife crisis die zo in een
woordenboek zou kunnen staan?
Voor mij is de quarterlife crisis het moment dat het enige dat je zeker weet is dat je niets
meer zeker weet. Een quarterlife crisis is eigenlijk een existentiële crisis voor twintigers,
zoals de midlife crisis voor vijftigers is. Het is het moment waarop je gaat nadenken over
je eigen leven en beseft dat je je daar toch niet zo prettig bij voelt.
Wat zijn nu de verschillen tussen een quarterlife crisis en een burnout?
Een quarterlife crisis is een existentiële crisis waarbij je mentaal met jezelf in de knoop zit
en gewoon niet weet wat je wilt.
Een burnout is wanneer je echt over al je grenzen heen bent. Je voelt je mentaal en fysiek
uitgebrand, je bent uitgeput en zelfs een boterham smeren kan al te veel zijn. Je voelt je
als een soort lege huls.
Natuurlijk zijn er overlappingen tussen de burnout en de quarterlife crisis, zoals
hyperventilatie en niet lekker in je vel zitten. Ik zie het een beetje als twee eilandjes die af
en toe zand naar elkaar gooien. Het is heel lastig om de grens te zien, mensen zeggen
soms tegen mij ‘oh, maar jij hebt toch een burnout gehad?’ maar zo mag ik het echt niet
noemen. Ik kon nog gewoon aan het werk en verder gaan met wat ik aan het doen was.
Je kunt relatief snel uit een quarterlife crisis komen als je met jezelf aan de slag gaat,
maar bij een burnout kan het jaren duren voor je energiepeil weer normaal is.
Je vermeldt in je boek een aantal eyeopeners die je geholpen hebben tijdens je
crisis. Wat was voor jou de les die je het meest geholpen heeft?
Ik had altijd het gevoel dat ik iets moest worden dat goed genoeg was, dat ik constant
moest streven naar nog beter, naar nog meer succes. Een van de lessen die mij heeft
geholpen om daar overheen te komen is het advies dat Aranka van der Voorden (oprichter
van Jogha, Fitgirlcode en Pretty Ambitous, nvdr.) geeft aan haar twintigjarige zelf: ‘We zijn
opgevoed met het idee dat we alles kunnen worden wat we willen als we maar hard
genoeg werken. Het gevolg daarvan is dat we alles moeten kunnen, alles moeten doen en
alles moeten zijn’. Deze uitspraak vond ik heel confronterend omdat het voor mij ook zo
voelde. Ik had steeds het gevoel dat er altijd een vlak was in mijn leven waarop ik het
beter kon doen. Vanaf dat moment ben ik mezelf gaan voorhouden dat waar ik nu sta
goed genoeg is. Dat ik niet steeds moet willen rennen en vliegen naar het volgende en dat
ik moet genieten van wat ik al heb bereikt.
Je bent ook begonnen met twee youtube-webseries, was dit al de bedoeling of is
het idee pas later gekomen?
Het idee voor de eerste webserie ‘Advies aan je twintigjarige zelf’ is ontstaan toen mijn
boek al bijna naar de drukker was. Ik werd ’s ochtends wakker met het idee om de
vrouwen uit mijn boek ook op video advies te laten geven aan hun twintigjarige zelf. Het
leek mij interessant om op die manier mijn boek te promoten én de vrouwen uit het boek
in de schijnwerpers te plaatsen. In mijn boek is het maar een tekstje en op deze manier
krijgen ze een podium om hun prachtige boodschappen luider te verkondigen.
‘Op de bank bij de youtube-psycholoog’ is pas een paar maanden voor het boek echt
uitkwam ontstaan. Het thema moest nog toegankelijker en nog bespreekbaarder worden.
Daarvoor wou ik weer samenwerken met burnout-coach Kirsten Nelis, ze heeft ook
meegewerkt aan het boek en het was het een logische stap om haar hiervoor te
benaderen.
Wat is nu jouw advies aan je twintigjarige zelf?
Het klinkt misschien heel vaag, maar mijn advies is ‘laat het maar gebeuren’. Laat het
leven op je afkomen en je kunt het allemaal wel aan. Alles wat er gebeurd is, mijn
quarterlife crisis, heeft een reden gehad. Het heeft mij gebracht tot waar ik nu ben, het
boek en contact met verschillende mensen die ik anders nooit ontmoet zou hebben.
Ik zou niets veranderen aan wat er gebeurd is. Door hard te werken en door die drukte
heb ik al veel bereikt. Ook al is het niet altijd goed voor me geweest, ik heb wel veel
geleerd. Ondanks de dieptepunten ben ik blij met waar ik nu sta en waardeer ik het
allemaal ook veel meer dan een paar jaar geleden.