Het boek is (niet) beter dan de film: The Reader

In 2008 regisseerde Stephen Daldry de Oscar winnende film The Reader. Het verhaal werd oorspronkelijk in het Duits neergepend door Bernhard Schlink in 1995 en ook het boek won verschillende prijzen. 
Michael Berg is 15 als hij Hanna Schmitz ontmoet en raakt meteen helemaal in de ban van deze ingewikkelde vrouw. Naast hun escapades leest Michael Hanna voor uit de hele wereldliteratuur. Langzaam leert hij haar kennen, of dat denkt hij toch. Op een dag is ze verdwenen. Michael blijft aan haar denken tot hij haar onverwacht terugziet op een proces.

Hanna, seks en voorlezen 
Stephen Daldry heeft een schitterende prestatie neergezet, net als Kate Winslet in de rol van Hanna en David Kross als de jonge Michael Berg, om de essentie van deze twee personages te brengen. Van in het begin merk je dat Hanna complexer is dan je eerst zou denken. Je ziet bij haar een last op de schouders rusten. Michael is helemaal in de ban van deze vrouw, van haar dominantie en haar lichaam. Het eerste deel van het boek gaat over hun ontmoetingen en is het sterkste gedeelte van het boek. Bernhard Schlink trekt hier de lezer echt mee in de wereld van Michael, waar Hanna, seks en het voorlezen centraal staan.

Passie enkel op beeld 
Kate Winslet verdient met verve de Oscar die ze kreeg voor deze rol. Ze haalt veel meer uit het personage dan beschreven in het boek, waardoor het verhaal in de film beter tot zijn recht komt. Ook David Kross doet Michael meer dan eer aan. De verfilming van het proces is stukken beter dan beschreven in het boek. In de film zie je dat Michael echt moeite heeft met wat er gezegd wordt en wat hij allemaal te weten komt. Er knaagt iets aan hem en dat meer en meer. Het boek mist deze passie en lijkt eerder op een soort aframmeling van gedachten die voornamelijk herhaald worden.

Tastbare afstand 
Ook het derde deel van het boek is beter in de film. In het boek wordt wel beschreven dat Michael zijn voorlezen opneemt, hoeveel tijd hij eraan spendeert en hoeveel boeken hij voorleest. In de film wordt het heel simpel duidelijk gemaakt. De verhalen worden door elkaar heen gesproken, waardoor je veel meer het gevoel hebt dat hij er echt veel tijd ingestoken heeft. Ook het zien van alle cassettes helpt bij het voorstellen van de gespendeerde tijd. Bij de laatste ontmoeting van Hanna en Michael, nu gespeeld door Ralph Fiennes, lijkt de afstand die tussen hen is gegroeid bijna tastbaar. Hanna wil graag die afstand overbruggen, maar Michael houdt haar op afstand. Voorlezen en cassettes opsturen zijn oké, maar een brief sturen is een stap te ver.

Filmische tranen met tuiten 
Het boek lijkt afstandelijk te zijn geschreven, alsof Schlink het mooie en trieste verhaal van Michael en Hanna afratelt. Daldry’s versie van het verhaal is emotioneler en trekt de kijker echt mee. Je wil dat alles goed komt en het is op het einde moeilijk om het droog te houden. Schlink slaat hier de bal grandioos mis en heeft de emotionele acteerprestaties van op het witte doek niet kunnen neerpennen. Tekst: Laetitia Vanopphem !